Baankampioenen bij toeval, Harrie Lavreysen én de Beer van Berlicum

In dit artikel:

In Brabant stonden voor de Tweede Wereldoorlog tientallen wielerbanen van hout en beton; die zijn sindsdien vrijwel allemaal verdwenen. Toch leverde de provincie met Harrie Lavreysen de meest succesvolle baanwielrenner ooit: twintig wereldtitels en vijf olympische titels. Ondanks dat pakte hij vorig jaar niet de Gerrit Schulte-trofee als beste wielrenner van het jaar — die ging naar Mathieu van der Poel, een begrijpelijke keuze van de weggerichte kiezers — maar Lavreysen werd wel gekozen tot ‘Sportman van het Jaar’. De uitreiking van de Schulte-trofee vindt op 24 november plaats en dezelfde discussie over waardering tussen baan- en wegwielrennen zal zich naar verwachting herhalen.

Lavreysens loopbaan kreeg een toevallig begin: als jeugd-BMX’er raakte hij herhaaldelijk zijn schouder uit de kom tijdens trainingen op Papendal. Op advies van baancoaches stapte hij over naar de baan in Apeldoorn, waarna zijn uitzonderlijke talent zich ontwikkelde.

Het artikel koppelt die moderne successen aan het overlijden van Peter van Doorn (79), ooit bekend als de ‘Beer van Berlicum’. Van Doorn maakte in de jaren zestig indruk als spurter op de weg en stapte vervolgens succesvol over naar de baan, waar hij zeven nationale titels veroverde. Zonder ervaring op een baanfiets won hij in 1968 direct de kilometer; later nam hij deel aan de Olympische Spelen van 1972 in München en kreeg hij zelfs een karikatuur op een postzegel. Zijn dood deze week kreeg weinig persaandacht — wel op Dtv, niet in kranten of op Teletekst — wat de vluchtigheid van veel topsportcarrières onderstreept.

De column is van Henk Mees, sportjournalist bij Dtv Nieuws en voormalig sportchef van het Brabants Dagblad.