De brute liquidatie van familie Verhagen in Tilburg blijft ook na 25 jaar in nevelen gehuld
In dit artikel:
Op 17 september 2000 werden in de Reitse Hoevenstraat in Tilburg drie mensen doodgeschoten: Piet Verhagen (47), zijn vrouw Ria (38) en diens broer Sjef (39). Twee mannen arriveerden die avond op een motor, bonkten bij een raam en vuurden vervolgens met een automatisch wapen op de woonkamer. De vriendin van Sjef overleefde door zich op tijd te verstoppen; het vierjarige zoontje van Piet en Ria sliep boven en werd direct wees. De daders zijn nooit gepakt en de zaak bleef een koude kasus, ondanks aanwijzingen en een omvangrijk onderzoek kort na de moord.
De politie zette destijds een rechercheteam van zo’n veertig mensen op de zaak. Al vroeg bestond het vermoeden dat de aanslag vooral gericht was op Piet Verhagen — bekend in Tilburg als “Schele Piet” — die kort daarvoor vrijkwam na een veroordeling voor xtc-handel. Hij had tijdelijk extra veiligheidsmaatregelen getroffen in huis, maar die boden geen bescherming tegen kogels. In de nasleep keek de politie ook naar een mogelijke link met een eerdere liquidatie: in 1998 werd in Valkenswaard Noud Waterschoot geliquideerd; hij was zakenpartner en vriend van Piet. Volgens onderzoeksjournalistiek en publicaties werd Peer S. uit Eersel door sommigen gezien als opdrachtgever voor die afrekening, en bestond er een openstaande vete tussen hem en Verhagen. Of Peer S. daadwerkelijk de opdracht gaf voor de moord in Tilburg is nooit officieel bevestigd; justitie wil over lopende onderzoeken en privacy geen details vrijgeven.
De moord sloeg in als een lokale schok. De uitvaart trok veel publiek en maakte zichtbaar hoe groot de nieuwsgierigheid en de reputatie van de familie waren in de stad. De Verhagens stamden uit een lange traditie van smokkel in de Belgisch-Nederlandse grensstreek; vanaf eind 19e eeuw bouwde de familie een reputatie op als smokkelaars die profiteerden van prijsverschillen in alcohol en tabak. Met het verdwijnen van die traditionele smokkel verdween niet alleen een inkomstenbron: een deel van de familie stapte over op drugscriminaliteit, waardoor oude netwerken hergebruikt werden voor handel in cocaïne, speed en xtc. Die overgang bracht nieuwe, dodelijke machtsverhoudingen met zich mee — gewapende afrekeningen in plaats van messenruzies.
De Tilburgse drievoudige moord staat niet op zichzelf. Twee jaar eerder, in juli 1998, vond in het nabijgelegen Hilvarenbeek een viervoudige moord plaats waarbij ook twee onschuldige broers omkwamen, mogelijk omdat ze getuige waren van een liquidatie. Ook die zaak bleef onopgelost; in beide zaken leken mogelijke daders inmiddels overleden. Voor de toenmalige rechercheurs waren deze zaken zwaarwegende herinneringen in hun loopbaan; inmiddels heeft volgens de politie niemand meer die oorspronkelijk aan beide onderzoeken werkte.
Binnen de familie en de omgeving leeft de kwestie als een pijnlijk, liefst niet aangehaald hoofdstuk. Familieleden reageren terughoudend op nieuwe publiciteit; sommigen willen niet dat het opnieuw wordt opgerakeld. De politie houdt vol dat de moord in de Reitse Hoevenstraat een cold case is gebleven maar formeel openstaat, en dat er omwille van de privacy en het lopende onderzoek geen inhoudelijke uitspraken over mogelijke verdachten worden gedaan.
Dit verhaal maakt deel uit van een bredere serie over grote misdaadzaken in Nederland, waarin ook eerdere publicaties over drugsoorlog en prominente criminele figuren worden behandeld.