De schrijver van het Verdriet van Tilburg heeft zelf ook verdriet: waarom is er nog geen monument van de textielarbeiders?

In dit artikel:

In Tilburg ontbreekt vrijwel elk herinneringsteken aan de duizenden textielarbeiders die de stad maakten, stelt schrijver Maarten van Riel in Het Verdriet van Tilburg. Zijn boek — dat deze zomer veel gelezen werd en recent voor de Libris Geschiedenis Prijs werd genomineerd — riep op tot eerbetoon aan arbeiders die onder harde omstandigheden werkten, zoals Van Riels grootvader Frans. De PvdA heeft die oproep overgenomen: raadslid Stefan Jansen diende een motie in voor een monument ter nagedachtenis aan de textielarbeiders en wil Van Riel bij het proces betrekken.

Van Riel wijst erop dat er al wel beelden in Tilburg zijn, maar die herinneren niet aan het fabrieksproletariaat: de Kruikenzeiker is een carnavalsfiguur en het beeld van Miet van Puijenbroek bij het Textielmuseum eert een persoon, niet de categorie arbeider. Ook legt hij uit waarom er weinig tastbaars bestaat: veel arbeiders lieten nauwelijks schriftelijke bronnen na — geen memoires of dagboeken — waardoor hun aanwezigheid in de historische bronnen en het stadsbeeld is verdwenen.

De PvdA ziet een monument als passende aanvulling op de herontwikkeling van het Textielmuseum en het Museumkwartier. Van Riel waarschuwt dat een enkel standbeeld van één individu mogelijk niet representatief is voor de massa arbeiders; hij geeft de ontwerpkeuze liever over aan lokale kunstenaars. Andere Nederlandse plaatsen hebben wel arbeidersmonumenten, zoals in Rotterdam en Landgraaf, waarop Tilburg volgens voorstanders volgt.