Legendarische reuzenappelflappen en een rijke geschiedenis: dit is het verhaal van het oude gemeentehuis in Oerle

In dit artikel:

Het witgeschilderde pand aan Oude Kerkstraat 12 in Oerle — het voormalige gemeentehuis — blijft een opvallend gezicht in het dorp. Met een sierlijke gevel en het nog steeds aanwezige bord “De warme bakker H. Van Ras” roept het gebouw herinneringen op aan het lokale bakkerijverleden, ook al draaien de ovens al lange tijd niet meer. Bakker Hans van Ras – bekend in de regio om zijn reuzenappelflappen – stopte volgens het artikel 21 jaar geleden met bakken vanwege gezondheidsproblemen. Hij woont nog steeds met zijn vrouw in het pand, waarvan de buitenkant inmiddels een vervallen indruk wekt.

Het gebouw werd in oktober 1907 in gebruik genomen, ontworpen door de Strijpse architect Th. van Vroonhoven en destijds gebouwd voor 3.175 gulden. Oerle was een kleine gemeente; historici schatten dat er ooit niet veel meer dan acht tot tien raadsleden rond de vergadertafel konden zitten. Na de gemeentelijke fusie van Oerle met Veldhoven en Zeelst in 1921 verloor het pand zijn functie als gemeentehuis en kreeg het een handelsbestemming: achtereenvolgens een slagerij (Petrus van Eeten), een bakkerij/kruidenierszaak van Godefridus van der Biezen en vanaf 1946 een succesvolle bakkerij van Toon en Dora Leijten. Tiny Leijten, nu verbonden aan Erfgoedhuis Veldhoven, heeft persoonlijke banden met het pand: hij werd er geboren en werkte er als jongen mee in de drukke bakkerij van zijn ouders.

In 1976 namen Hans en zijn echtgenote Ans Van Ras de bakkerij en winkel over en maakten naam met hun flappen. Na het definitieve sluiten van de bakkerij bleven zij wel in het pand wonen. De huidige staat van het interieur is onbekend; de krant probeerde het echtpaar te spreken maar kreeg geen medewerking. De gemeente bevestigt dat het gebouw geen beschermde monumentale status heeft en ook niet op de nominatie staat om dat te worden.

Kortom: het witte hoekpand is een sterk herkenningspunt dat de transitie van bestuurlijk centrum naar dorpswinkel en bakkerij illustreert, met veel lokale herinneringen maar zonder formele monumentale bescherming. Gezien de zichtbare achteruitgang roept het gebouw vragen op over behoud en waardering van dit stukje dorpsgeschiedenis.