Lia (73) en Hillie (62) weten pas sinds kort over elkaars bestaan, sindsdien kunnen de zussen niet zonder elkaar
In dit artikel:
„Niet schrikken, maar ik ben je zus.” Dat telefoontje, een jaar geleden, veranderde het leven van de 73‑jarige Lia Kuis uit Drunen. Onlangs vloog ze naar Nieuw‑Zeeland om voor het eerst haar 62‑jarige halfzus Hillie Moot te ontmoeten; sindsdien zijn de vrouwen onafscheidelijk en brengt Lia al een halfjaar bij Hillie door.
De verwantschap kwam aan het licht nadat Hillie vorig jaar een commerciële DNA‑test deed — een cadeau van haar schoondochter — omdat ze meer wilde weten over erfelijke ziekten. Jaren eerder had Hillie al vermoedt dat haar vaderfiguur niet haar biologische vader was: op 28‑jarige leeftijd bleek na een bloedtransfusie dat geen van haar broers en zussen bloedgroepen matchten. Met hulp van haar zoon Joshua en een privédetective legde ze uiteindelijk een link naar de familie Kuis. Via social media en een oproep van Lia’s zoon kwamen beide vrouwen in contact.
Hun levensroutes kruisten decennialang: Lia groeide op in de buurt van Hillies moeder in Heusden en paste als tiener soms op Hillies oudere broers en zussen. Daarna volgden verhuizingen — Hillies deelgezin naar Makkum en later naar Nieuw‑Zeeland — en familierelaties die nooit openlijk werden besproken. Pas nu is het geheim opgehelderd: Hillies moeder en Lia’s vader hadden een affaire, waardoor Hillie en Lia halfzussen bleken.
De ontmoeting bracht veel emotie. Lia, die kort eerder haar enige biologische zus, haar moeder en zelfs haar hond verloor, zegt dat de vondst haar uit een depressie heeft gehaald: „Ik weet niet wat ik zonder haar moet.” Hillie ervaart ook opluchting en blijdschap: ze voelt zich meteen verbonden en kreeg er een nieuwe familie bij. De ontvangst op het vliegveld was feestelijk en warm; de Nieuw‑Zeelandse familie begroette Lia met een spandoek en veel aandacht.
Beide vrouwen betreuren dat het zo lang heeft geduurd dat de waarheid boven water kwam en dat ouders hierover gezwegen hebben. Praktische grenzen tekenen zich af: Lia’s visum verloopt eind september, waardoor ze terug moet en vreest een leegte achter te laten. Toch hopen ze samen nog veel herinneringen te creëren; hun band is speels en hecht, en ze koesteren de plotseling gevonden familieband over duizenden kilometers heen.
Contextueel past dit in een bredere trend: commerciële DNA‑tests leiden steeds vaker tot onverwachte familiewijsheden, met ingrijpende emotionele en sociale gevolgen voor betrokkenen.