Jack en Ellie leven intens mee met Moerdijkers: 'We weten hoe het voelt'

In dit artikel:

Jack en Ellie van Ginneken uit Zevenbergschen Hoek weten hoe ingrijpend ontruizing kan zijn. Eind jaren negentig moesten zij — als onderdeel van 126 huizen — hun woning aan De Wieken opgeven vanwege de aanleg van de hogesnelheidslijn (HSL) tussen Nederland en Frankrijk. Wat begon als onzekerheid over waar ze zouden terechtkomen en hoe ze de verhuizing financieel zouden dragen, groeide uit tot een periode van veel stress: verbouwingen en toekomstplannen vielen in duigen, het huis waarin hun vier kinderen waren geboren moest verlaten worden.

Het paar herinnert zich dat het emotionele verlies lang werkte; heimwee bleef Ellie's metgezel, ook al kwam hun woonsituatie uiteindelijk op papier beter uit. Dankzij bemiddeling van een maatschappelijk werkster en inzet van de gemeente konden zij en enkele buren dicht bij elkaar blijven wonen, op twee naast elkaar gelegen bouwkavels. Daardoor bleef sociaal kapitaal behouden: "we wonen nu 44 jaar naast elkaar", zoals Jack en Ellie het samenvatten.

Hun ervaring vormt nu een leidraad in hun betrokkenheid bij de recente ontheemding van inwoners uit Moerdijk. Ze benadrukken dat getroffen bewoners niet alleen financiële compensatie nodig hebben, maar vooral ook mentale begeleiding en maatwerk in het verhuisproces: betrek mensen bij elke stap, vraag wat zij nodig hebben en voorkom dat achterblijvende buurten verpauperen. Voor ouder wordende bewoners die hun hele leven op één plek hebben gewoond, vindt het stel de impact extra groot.

Praktisch en hartelijk bieden Jack en Ellie zelfs ruimte aan: ze zien kansen in het opnemen van Moerdijkers in hun dorp (binnen dezelfde gemeente) en hopen dat een toestroom mogelijk verdwenen voorzieningen terug kan brengen. Hun verhaal laat zien dat gedwongen verhuizing lang doorwerkt, maar dat goede begeleiding en behoud van sociale netwerken veel kunnen verzachten.